Als kind las Annemarie veel. Ze verloor zich in verhaalwerelden en keek eindeloos series in het huis van haar opa en oma in de duinen. Nu initieert ze ideeën, verbindt schrijvers aan regisseurs en vice versa  en ontwikkelt ze films. Verhalen moeten een hart hebben.

Hoe verliep jouw reis naar hier: als head of development?

‘Uiteindelijk doe ik dit omdat ik na heel veel jaren in de film aan de marketingkant, altijd een beetje met een schuin oog en jaloezie keek naar die vrouw die in dat kamertje zat. Zij mocht de hele dag lezen.  Maar dat wil ik ook, dacht ik. Ik heb Nederlands en communicatiewetenschap gestudeerd. Toen ik de overstap naar dramaturgie/ scripteditor maakte, heb ik mijzelf het vak geleerd met behulp van workshops bij onder andere het Binger Filminstituut, Sources, Torino Filmlab, McKee en kon ik stagelopen bij de producenten met wie ik eerder werkte.

Toen kwam ik erachter dat die stap heel logisch was. Ik ben nogal observerend en leer het leven graag door de verhalen van anderen. Ik mocht ook altijd gewoon lezen. Mijn moeder deed zelf niet anders. In die vroege pubertijd had mijn moeder er wel een neus voor om mij de juiste boeken te geven. Zo gaf ze me de Diddakoi. Over Kizzy, een eenzaam zigeunermeisje dat het liefst in een eigen woonwagen wil wonen. Ik viel voor die hele andere sprookjesachtige wereld.’

Hoe gaat dat hier bij Doxy Fixy dan voor jou?

‘Op verschillende manieren. Er komen verhalen binnen. Het begint altijd met een idee. Soms is er al een team, soms moet je dat nog samenstellen. Dan ga je doorpraten; Wat is dat idee dan? Er moet iets in zitten… De X? Daar speuren we samen naar.

Ik wil wel dat het echt is. Dat als je alles helemaal afpelt, er een echt mens in leeft. Het gaat om geloofwaardigheid.

Zo klein als een verhaal kan zijn, zo kan het ook groot zijn. Het moet voor mij een hart hebben; dat kan in een mens of in een situatie zitten. Ik houd wel van het woord mededogen. In het dagelijks leven zijn er zo vaak situaties met mensen die schrijnend zijn, maar ook hoopvol.  De verhalen liggen op straat.’

Droomproject?

‘Ik betrap me erop dat waar het gaat om de manier van ontwikkelen, mijn droomverloop is dat het verhaal begint bij een karakter. Van daar af beginnen we te bouwen. Ik denk dat het verhaal zich dan vanzelf aan gaat dienen als je heel lang de tijd neemt om het vorm te geven. Als ik goed geschreven heb, of als ik mensen bij elkaar hebt gebracht, beleef ik echt een goede dag. In mijn vak – ontwikkeling – ben je altijd bezig om iets te laten groeien. Eerlijk en echt zijn belangrijke woorden voor mij. Soms is een maker ook aan het zoeken, dan is hij eerst heel lang met een boog om het echte verhaal heen aan het draaien.

Nee, ik pensioneer nooit. Mijn werk is te leuk. Misschien ga ik zelf ooit nog eens een script schrijven.’