Na een studie Economie startte Sylvia op haar 24ste bij Pieter van Huystee. Voor Sylvia moet alles kloppen. De cijfers, de gevoelens, de bedrijfsvoering... Het bedrijf leidt ze samen met Janneke met een lading ervaring, maar vooral: met zachte kracht.

Waar groeide je op?

‘In Amsterdam West stond mijn wieg. Ik moest mijn kamer delen met mijn zus. Ik kom uit een samengesteld gezin met een stiefvader, een zus en een broer die op jonge leeftijd is overleden. Het was allemaal nogal ingewikkeld. Toen mijn zus uit huis ging had ik eindelijk mijn eigen plek. Ik had altijd een hoekje met een hele oude pickup, en ik zat daar elke dag op een gehaakt kussentje oude plaatjes van oma’s en opa’s te draaien. Dus ik heb een rare kennis van hele oude vergeten muziek. Ik had een zwak voor zielige dieren.  Een kapotte duif die iedereen liet liggen, nam ik mee naar huis. Ratjes, wandelende takken, dat waren mijn huisdieren. Ik had als kind al een overontwikkeld verantwoordelijkheidsgevoel. Maar dat is handig voor een producent.’

Wat is jullie werkethos?

‘Janneke en ik hebben hier gewoon een bedrijf te runnen met alle mensen daarin. Daar zijn we verantwoordelijk voor. Wij sleuren het werk dan ook vaak mee naar huis. Maar omdat we het uiteindelijk ook kunnen relativeren, is het toch te doen. Ik beantwoord een mail eigenlijk altijd omdat ik het gewoon niet kan laten liggen; de lijnen staan altijd open. We zijn in essentie ondernemers. Vanuit de financieringskant en soms ook vanuit de makers wordt de sector nog steeds als een subsidient behandeld. Dat hele ondernemerschap wordt niet genoeg gewaardeerd omdat al het geld naar de Kunst moet. Maar dat is precies wat we juist in stand houden en professionaliseren door datzelfde ondernemerschap.

Ik heb economie gestudeerd en ik wilde als tiener gewoon baas van iets worden, liefst in mantelpak. Maar na een korte ervaring bij de grote bedrijven, waar iedereen tevreden was met een passieve schakel in de machine en elke dag om 13.00 uur massaal naar de kantine trok, moest ik wegwezen. Ik was totaal ‘ out of place’. Ik zocht een kleinere omgeving, waar ik onderaan kon beginnen. Dus ik ben vanuit een andere hoek de film ingerold. Toen ik bij Pieter van Huystee Films aanklopte, die net gestart was in een klein kantoor zonder ramen, zei ik: ‘Ik heb geen filmacademie’.  Zijn antwoord? ‘Precies wat ik nodig heb’. Ik heb daar veel geleerd. Weliswaar met de wat hardere hand.

Janneke en ik leiden het bedrijf anders.’

Zegt het iets dat hier veel vrouwen werken hier?

‘Het faciliteren van mensen die creatief gezien echt iets kunnen maken en kunnen excelleren: dat is wat ik doe, en wat ik fijn vind. Is dat vrouwelijk?

Ik heb zoveel producties gedaan en uitgevoerd. Van het begin tot het eind. Dienstbaarheid is een kunst. Als je onderdeel bent van een proces en je bent dienstbaar, dan ben je eigenlijk in charge. En dat wordt nog wel eens verkeerd begrepen. Vrouwen snappen dat denk ik beter.

Dat ‘faciliteren’ en die ‘dienstbaarheid’: als je in charge bent dan heb je daar geen moeite mee. We hadden een keer een set vol daklozen en er had er een naast de pot gescheten. Dat ruimen we ook op. Het gaat om dienstbaarheid in het kader van het resultaat waar je onderdeel van bent. Het is een crazy moeilijk vak.

Iemand is goed als het niet mis gaat. Janneke en ik zijn van de zachte hand, maar ook echt harde beuners.’